23.5.09

Τρίπολη, μια πόλη ερωτική (σκίτσο από το αρχείο)

Σκίτσο από το αρχείο (14.04.2001) που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Οδός Αρκαδίας.

Δίνω συνέχεια σε μια σειρά δημοσιεύσεων παλαιών σκαριφημάτων μου, που αγαπώ ως παιδιά μου. Το συγκεκριμένο σκιτσάκι (φτιαγμένο στο "πόδι", τ' ομολογώ) αναφέρεται στο γνωστό έγκλημα των τελευταίων 30-40 ετών. Η οικιστική βαρβαρότητα, η ασέλγεια στο σώμα της Τριπολιτσάς μας (και σε όλες σχεδόν τις "σύγχρονες" πόλεις της χώρας) ήταν ανελέητη, η καταστροφή είναι πλέον σχεδόν ολοκληρωτική. Κάποια ελάχιστα χαμηλά σπιτάκια απόμειναν μονάχα (για πόσο ακόμα;), που μοιάζουν με μνημόσυνο της χαμένης μας αισθητικής, της απαιδευσίας μας, της κλιμακούμενης πολιτιστικής έκπτωσής μας. Εμείς, βυθισμένοι στη μακαριότητά μας, παθητικοί θεατές όλα αυτά τα χρόνια (ή ενεργοί θύτες), είμαστε συνεργοί στο έγκλημα (φόνος εξ αμελείας για τους περισσότερους από μας, ενώ για άλλους -πολιτικούς άρχοντες και "παρατρεχάμενους", κυρίως- σίγουρα είναι εκ προμελέτης)...

Τις προάλλες, με αφορμή αυτό το θέμα, κάποιος blogger μοιράστηκε μαζί μου τα εξής λόγια του Νίκου Καζαντζάκη (δε γνωρίζω από ποιο έργο του προέρχονται) : "Το τοπίο επιδρά στην ψυχή του ανθρώπου, στο βίωμα και στους κρυφούς λογισμούς του, σαν μουσική. Κάθε φορά που το νιώθεις βαθύτερα, ρυθμίζεσαι καλύτερα μαζί του. Βρίσκεις νέα στοιχεία ισορρόπησης κι ελευθερίας".
Κατόπιν, αναρωτήθηκε: Ποια στοιχεία ισορρόπησης κι ελευθερίας να βρούμε οι σύγχρονοι Έλληνες μέσα στην τόση ασχήμια των πόλεών μας;
Τί να του απαντήσει κανείς... Σιωπή...

Μια παλαιότερη σχετική ανάρτησή μου σε "αδελφό" ιστολόγιο, θα βρεις εδώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: